Önceden canım sıkkın olduğunda dışarı çıkardım, bir başıma anlamsız şeyler yapar, kendimi rahatlatmaya çalışırdım. Artık bloguna sarılanlardan oldum ben de. İnternet bağımlılığı böyle birşey heralde. Ders kaydı yapıcam bahanesiyle sabah 10 dan akşama kadar net başında olmak, tüm gün facebookta onun adını aratmak, aptal sitelere üye olup onun hesabını açmasını beklemek, sahte skype adresi alıp kabul edilmeyi beklemek...
Yüzyüze görüşemeyince ve herşeyin bittiğini anlayınca ne yaptığını bilsem başım göğe ercek sanki. Bir an önce kendime bunu kabul ettirmeliyim. Bitti artık. Zaten hiç olmaması gerekirdi. Ama yine de acıtıyor insanın canını hiç konuşmamak, görüşmemek, hangi cehennemde olduğunu bilmemek. Zaten unutmak onun hiç aklına gelmemesi değildir , aklına geldiğinde ne yaptığını merak etmemek, araştırmamaktır. Bu güne kadar iyiydim ama bu aralar çok afalladım. Yani zamanla geçer sanarken ben zamanla kötüye gidiyorum. İstanbula gidince bir nebze düzelicem, biliyorum. Ama yine de akıyor gözyaşlarım, ıslatıyor yastığımı seni özlediğim gecelerde...
Candan'la da kapatıyım dedim bu saçma yazıyı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder